Slučaj Nezirović ili kad otvoreno saspeš društvu sve u lice!

Kada sam prije četiri godine pisao o debitantskom romanu Elvedina Nezirovića “Boja zemlje”, podnaslovljenom kao “Roman prema porodičnom albumu”, spomenuo sam nešto što je neobično važno i za treći, najnoviji Nezirovićev roman, “Ono o čemu se ne može govoriti”, a koji je i svojevrsna nadopuna romana “Boja zemlje”, što autor svojim podnaslovom čak i naglašava: “Boja zemlje - novo poglavlje”. Radi se o onoj čuvenoj rečenici Juliana Barnesa iz njegova romana “Flaubertova papiga”, po kojoj svaki pisac ima pravo na samo jednu autobiografsku knjigu. Dakle, Nezirović je prvim svojim romanom potrošio Barnesov “kredit”, s tim da je važno naglasiti da je autor u svom drugom romanu, “Ništa lakše od umiranja”, napravio nužan odmak od autobiografskog. S druge strane, treba postaviti pitanje koliko je danas aktualna ova Burnesova teza. Semezdin Mehmedinović, urednik najnovijeg Nezirovićeva romana, koji je objavio Buybook, jednom je, opisujući vlastitu književnu poetiku, izjavio otprilike kako književnost ne treba “izmišljati”, kako nam naša stvarnost nudi obilje materijala koji možemo književno uobličiti. Upravo ovaj mehmedinovićevski princip navodi Nezirović na jednome mjestu u svom romanu, kao svojevrsnu autopoetičku odrednicu: “S pisanjem je, kao i s pravim životom, mislio sam, bilo svršeno, jer niti je više imalo šta da se kaže, niti zašto da se živi. Piscu je, valjda, tako suđeno: kada nestane onoga o čemu može da se piše, tada nestaje i razloga za život”. Elvedin Nezirović rođen je u Mostaru 1976. godine, gdje i živi. Do ovoga romana objavio je tri zbirke poezije, zbirku priča “Toliko o tome”, jednu zbirku eseja i kolumnističkih tekstova “Deblokada grada” te spomenuta dva romana.