Tarantino nije samo odličan redatelj nego i vraški dobar pisac što dokazuje njegov roman

Jedan od najvećih živućih filmskih redatelja piše fan fiction. Naravno, sa svojim filmovima već je radio istu stvar, ali na drugačiji, filmski način. Citiranje slike i zvuka drugi je svijet u odnosu na slova literarnog fan fictiona, “fanovsku fikciju”, žanr koji je eksplodirao s dolaskom interneta, fenomen bez kojeg nikada ne bi dolazilo do susreta likova iz “Ratova zvijezda” s likovima iz “Harry Pottera”, recimo. Najveći komercijalni iskorak Web foruma u papirnati mainstream dogodio se s uspjehom “Pedeset nijansi sive”, mutiranom fanovskom fikcijom “Sumrak sage”. Tarantinov filmski pristup je fan fiction koji volimo zvati kolažem i hommageom, a u novoj fazi karijere sudario ga je s “alternativnom poviješću”, svijetom u kojem autorova mašta susreće nove interpretacije stvarnih događaja. Alternativna povijest dio je novije faze Tarantinovog igrano-filmskog opusa. Počelo je s “Inglourious Basterds” (2009), nastavilo se dijelom s “Django Unchained” (2012), a doseglo vrhunac s “One Upon a Time in Hollywood” (2019) - doslovno, krenulo je s ubijanjem Hitlera, a završilo sa spašavanjem Sharon Tate. Sada, kada je objavio svoj prvi roman, knjišku verziju filma “Once Upon a Time in Hollywood”, mogao si je potpuno dati oduška. I jest, pretvarajući ga u pravu malu filmsku enciklopediju, u kojoj njegovi sada već svima znani arhetipski antijunaci - televizijski superstar Rick Dalton koji oživljava filmsku karijeru snimanjem špageti vesterna u Italiji te njegov prijatelj, kaskader i vozač Cliff Booth - još dublje uranjaju u stvarni svijet izumrlog holivudskog kaosa. Prije petnaestak godina pričalo se da će Quentin Tarantino napisati serijal knjiga o svjetskoj kinematografiji i da već radi na vodiču kroz filipinski film, u koji je posebno zaljubljen. Od toga na kraju nije bilo ništa, ali Tarantinov filmofilski žar i eruditsko poznavanje celuloidne povijesti pretvaraju dobar dio knjige “Once Upon a Time in Hollywood” u filmsku publicistiku. Roman je doslovno natopljen stvarnim naslovima, imenima i trivijom, ali nimalo opterećujuće - već sama činjenica da je gikovsku edukaciju tako majstorski spojio s fikcijskom radnjom vrijedna je poštovanja, iako je upitno mogu li čitatelji koji nisu dobrano filmski potkovani uživati u tekstu koliko i tarantinovski obojeni filmofili. U filmu je to išlo lakše. Ako je suditi po uglavnom pozitivnim reakcijama na roman, nikome ne smeta, šetnja kroz IMDb unutar same radnje uistinu je “dodana vrijednost”.